Ortaçağ Felsefesi.
Ortaçağ Felsefesi.
(Felsefe Sözlüğü) :
Ortaçağ felsefesi, metafizik Hıristiyan felsefesidir. İsa'dan sonra III. yüzyıldan XV. yüzyılın sonuna kadar uzun bir süreyi kaplar. Hıristiyan felsefesi, Origenes'in (185-254) Platonculuğu Hıristiyanlığa sokmasıyle başlamaktadır. Hıristiyanlık bin yıl kadar Platon öğretisinden yararlanmıştır. Aristoteles'in bu felsefeye girişi, Platon'dan çok sonra, XIII. yüzyılda olmuştur. Aquinol'lu Thomas (1225-1274) ünlü yorumlarıyle Aristotelesçiliği Hıristiyanlığa benimsetmiştir. Kilise, önceleri, her iki Yunanlı düşünüre de bir hayli direnmişse de çıkarını pek çabuk sezerek Platon ve Aristoteles'ten yararlanma yolunu tutmuştur. Bu direnişin ilk yıllarında Aristoteles'i benimseyenler, sonra da Aristoteles'i beğenmeyenler diri diri yakılmışlardır. Kilise, gittikçe gelişmekte olan doğa bilimleri karşısında tutunabilmek için her çareye baş vurmuştur. Ortaçağ felsefesi; Orgenes, Augustinus, Scottus Eurigena, Abaelardus, Thomas, Duns Scottus, Durand, Ockham, Roger Bacon gibi ünlü düşünürler yetiştirmiştir. Bu çağda yer alan felsefe akımları içinde adcılarla gerçekçilerin (nominalizm ve realizim) çatışması pek ilginçtir. Bu çatışma, yeniçağı hazırlayan özgür düşüncenin büyük gücünü belirtmektedir. bkz. Hıristiyan Felsefesi, Adcılık, Gerçekçilik.