Mutçuluk.
Mutçuluk.
(Diccionario filosófico) :
(Os. İstisâdiyye, Fr. Eudemonisme, Al. Eudaeminismus, İng. Eudaemonism, İt. Eudemonismo). İnsan davranışlarının mutluluk isteğiyle belirlendiği görüşüne dayanan törebilimsel akım...Antik çağ Yunan felsefesi, çoğunlukla, bir mutçuluk felsefesidir. En üstün iyi (Os. Hayr-ı âlâ), mutluluktur. Sokrates'e göre, en üstün iyi olan mutluluk, töresel mutluluktur ki (Os. Ahlâkî memnuniyet, Yu. Eudaimonia) bu da bilgiyle elde edilir. Bilgiyle erişilen mutluluk, bilgenin mutluğu, sokrates'ten sonra hemen bütün Yunan düşünürlerince olduğu gibi kabul edilmiş bir temadır. Örneğin, hazcı Aristippos'a göre gerçek haz, sürekli olandır, sürekli olan hazza da bilgelikle varılabilir. Epikuros'a göre gerçek mutluluk, erdem yoluyle varılan bir çeşit yüksek duygusuzluk halidir (Yu. Ataraksiya). Erdem, bilgeye, kendi mutluluğuna yarayan her şeyi yaptıran, kendi mutsuzluğunu doğuracak her şeyden de kaçınmasını sağlayan bir davranıştır. Stoacı Zenon da aynı kanıdadır, en yüksek erdem mutlu yaşamaktır, buna da bilgelikle varılır, bilgelikse doğaya uygun davranmakla gerçekleşir... Bir bakıma bütün öğretiler, mutluluk amacını taşımaktadırlar. İnsan, çeşitli öğretilerle, mutluluğa erişmenin yolarını araştırmaktadır. Mutluluk, hemen bütün öretilere göre iyi yaşama anlamındadır. Toplumsalı bireysele indirgemek, mutluluk koşullarını her zaman ve her yerde aynı ve geçerli saymak gibi güçsüzlüklerine karşın mutluluğu ölümden sonraya aktaran dinsel anlayıştan çok daha bilimsel olan mutçuluk anlayışı, insanları bu dünyada mutlu kılmanın yollarını aramak gibi üstün bir güç taşır. Fransız özdekçileriyle İngiliz yararcıları ve Amerikan pragmacıları, bütün idealist yanılgılarıyle birlikte, temelde mutçuluk anlayışından yola çıkmışlardır. bkz. Sokratesçilik, Yararcılık, Uygulayıcılık.